Ik ben vandaag voor het eerst naar de Universitas Indonesia gegaan. Om verwarring te voorkomen heb ik op de heenreis nog maar een taxi gepakt. Op deze manier raak ik niet verdwaald als ik de bus neem. Eenmaal daar aangekomen heeft mbak Carina, mijn contactpersoon aan de UI, mij een korte instructie gegeven over het BIPA programma. BIPA staat voor Bahasa Indonesia untuk Penutur Asing, en het betekent "Indonesisch voor buitenlanders".
In het klaslokaal, waar ik vandaag les had, zat al een student te wachten voordat de les begint. Zijn roepnaam is James en hij is net zoals de andere studenten drie weken geleden begonnen met de lessen. Terwijl de klok verder tikt lopen er meer studenten naar binnen, de een komt een uur te vroeg naar het klaslokaal en de andere komt zo'n dertig minuten te laat. Om negen uur kwam de docent in het klaslokaal, maar zij was niet duidelijk herkenbaar door mijn ogen. Ze leek me een jaar af dertig en ze draagt een hoofddoek, iets wat ik nog nooit aan de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen heb gezien.
De les was heel moeilijk, omdat er constant wordt gesproken in het Indonesisch. Over het algemeen was de les zeer leerzaam en leuk: om te beginnen moesten we een vijftal hobby's tekenen op een vel papier en na elkaar iets vertellen over jouw hobby's. Dat natuurlijk al in Bahasa. Omdat ik vrij nerveus was en daarnaast ook iets verlegen, kwam ik niet verder dan "Ik houd van / Ik wil graag".
Mijn klasgenoten zijn heel aardig. Het is een kleine klas van dertien, waarvan er ongeveer tien mensen uit Korea komen en twee uit Japan. Helaas kan ik weinig tot niets opmaken van hun notities van deze les, of van vorige lessen, omdat het niet in herkenbaar hebreeuwse alfabet wordt geschreven. Toch ben ik met een paar nieuwe Koreaanse vrienden "Makan Siang" gaan doen in een Koreaans restaurant. Daar heb ik nog een paar woorden in het Koreaans geleerd.
Het einde van de dag; ik ben heel erg moe. Anggie heeft een bevestiging gehad dat ze een nieuwe baan heeft gekregen, daarom had ik een bos met witte en rode rozen voor haar gekocht. Daarnaast zijn we ergens "Makan Malam" gaan doen en daarbij een paar vrienden van Anggie ontmoet.
- - - - - - - - - -
I went to the Universitas Indonesia for the first time today. I've taken a taxi to avoid any confusion along my way towards the university. I won't get lost by taking the bus. Once I came there mbak Carina, my contact at the UI, gave my a short introduction about the BIPA programme. BIPA stands for Bahasa Indonesia untuk Penutur Asing, which means Indonesian for foreigners.
There was already a student waiting in the classroom I was about to begin. His nickname is James, he started three weeks ago like al the other students. While time passed by, more students entered the classroom, some an hour earlier and some fifteen minutes too late. The teacher entere the classroom around nine 'o clock, but I didn't recognize her as a teacher. She looks like the age of thirty and wears a headpiece, something I have never seen at the HAN University in the Netherlands.
The class was very difficult because all people are speaking Indonesian straight away. Still, I've learned a lot and the people are very nice. In the beginning of class we had to draw five hobby's, then do a show-and-tell like thingy where you explain something about your hobby's in Indonesian. Off course I was quite nervous and shy too, so I couldn't say more then: "I like this".
My classmates are really nice. The class exists of thirteen people, ten came from Korea and two came from Japan. Unfortunatly I couldn't learn much from their notes, since it isn't written in familair hebrew alphabet. Still, after class, I did "Makan Siang" with my new Korean friends in a nearby Korean restaurant. And I also learned some Korean words.
I was very tired at the end of the day. Anggie just got a confirmation for her new job, so I went to buy some white 'n red roses for her. After that we did "Makan Malam" en visited a few friends of Anggie.
