Meer en meer erger ik me aan de algemene mentaliteit waar het in mijn land naartoe gaat. Aan het einde van mijn buitenlandse studie had ik wel weer zin om terug te komen, maar na bijna twee maanden terug te zijn merk ik dat ik me sneller irriteer aan van alles en nog wat. Het type programma's wat er tegenwoordig op televisie is, de criminaliteit wat in mijn ogen sterk is toegenomen, mensen doen alles voor geld, de wet handhaven is een spelletje geworden i.p.v. een serieuze zaak, kinderen lijken steeds minder respect te hebben voor hun ouders.. al dat soort dingen.
In andere landen zal het ongetwijfeld slechter in elkaar steken. Ik mag mezelf heel gelukkig prijzen om in een Westers land te zijn geboren en opgegroeit. Ik heb kansen in mijn leven gekregen dat miljoenen andere jongens van mijn leeftijd in deze wereld niet hebben gekregen, alleen omdat hij in een ander land en/of een andere situatie is geboren. Goede opvoeding, goede educatie, goede gezondheidszorg.. we hebben alles in ons land. Daar mag je als Nederlander ook trots op zijn.
Indonesië heeft ook meerdere minpunten, net zoals Nederland. Wat ik daar vervelend vind is dat ze 'Pancasila' hebben; het recht op geloof. Let op: het recht dat je een geloof moet kiezen, niet het recht om te geloven in wat jezelf gelooft. Atheisme is daar, bij wijze van spreken, een halve doodszonde. De mensen zijn er over het algemeen wel vriendelijker en openhartiger tegenover anderen. Over het algemeen hebben Indonesiërs veel verstand van lekker eten en hebben ze meestal een grote familie en vriendenkring. Het verschil tussen rijk en arm is daar weer enorm groot, en dat verschil wordt maar groter en groter. Rijke mensen worden steeds rijker, arme mensen gaan er (nauwelijks) niet op vooruit.
Elk land heeft zo z'n voordelen en nadelen; het ligt er maar net aan welke van deze punten voor jou belangrijker wegen dan andere aandachtspunten. Wat ik belangrijk vind is dat je een ander respecteert net zoveel als een ander jou ook respecteert. Echter door oppervlakkigheid, hebzucht, macht, jaloezie etc. etc. zijn er altijd mensen die het leven zuur maken voor anderen. De mensheid nooit in complete vrede kunnen leven. De grootste boosdoener van allemaal is geld. Mensen doen "alles" voor geld.
Vroeger wilde men slechte handelingen echt aankaarten als een zonde. Goede mentaliteit bijbrengen; Gij zult niet stelen, Gij zult niet doden etc. etc. Dit heeft tot het effect dat niet alle mensen zich gedragen als beesten. Het begint uiteindelijk altijd bij de opvoeding van een kind, in welke omgeving hij of zij opgroeit en of er slechte/goede voorbeelden te zien zijn in andere mensen. We willen allemaal toch in vrede leven? Niemand is perfect..
Ik blijf mijn best doen het goede voorbeeld te geven, aan leeftijdsgenoten, aan landgenoten, aan geslachtsgenoten, aan de nieuwe generatie.
